ระบบ เศรษฐกิจ มาเลเซีย
(2) เสริมสร้างความเข้มแข็งของตัวเร่งการเติบโต (growth enablers) ได้แก่ (2. 1) สนับสนุนการใช้เทคโนโลยีใหม่และพยายามจะคิดค้นและพัฒนาเทคโนโลยีของมาเลเซีย (2. 2) มีเงินลงทุนภาคเอกชนเพิ่มเติมจำนวน 15 พันล้านริงกิต เพื่อเร่งการติดตั้งระบบ 5G ทั่วประเทศ และมีเป้าหมายที่จะเปิดให้บริการภายในสิ้นปีนี้ (2. 3) มีเป้าหมายให้เศรษฐกิจดิจิทัลเพิ่มสัดส่วนเป็น 25. 5% ของ GDP ภายในปี 2025 พร้อมกับสนับสนุน ecosystem ในการพัฒนา gig economy เพื่อสร้างงานและโอกาสในการเพิ่มรายได้ให้กับประชาชน (2. 4) ลดช่องว่างดิจิทัลระหว่างเมืองและชนบทโดยจะจัดตั้ง Malaysian Family Digital Centre (โดยดัดแปลงจาก Internet Centre, Rural Internet Centre and Rural Community Centre ที่มีอยู่แล้ว) สำหรับประชาชนมาใช้บริการในการทำ e-commerce การอบรมทักษะ และกิจกรรมการเรียนรู้ของชุมชน (2. 5) ขับเคลื่อนโครงการก่อสร้าง เช่น ถนน รางรถไฟ ที่สำคัญให้แล้วเสร็จ เช่น โครงการ East Coast Rail Link (ECRL) (คาดจะแล้วเสร็จในปี 2026) Rapid Transit System Link (RTS) เชื่อม Johor Bahru กับสิงคโปร์ (จะเริ่มก่อสร้างในปลายปีนี้) ทางด่วนเชื่อม Kota Bharu กับ Kuala Nai (คาดจะแล้วเสร็จในปี 2025) (2.
มาเลเซีย
6) เร่งการพัฒนาขีดความสามารถของบุคลากร เพื่อรองรับการพัฒนาไปเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว โดยจะพัฒนาระบบการศึกษา เช่น เสริมสร้างความแข็งแกร่งการศึกษาระบบ STEM และ VEI และสร้างระบบการศึกษาขั้นสูงที่ยืดหยุ่นมากยิ่งขึ้น รวมทั้งแก้ปัญหา mismatch ในตลาดแรงงาน (2. 7) สนับสนุนการสร้างงานที่มีทักษะสูงขึ้น (more skilled jobs) โดย (1) ดึงดูดการลงทุนในเทคโนโลยีขั้นสูงมากขึ้น (2) สนับสนุนให้อุตสาหกรรมเปลี่ยนผ่านไปสู่ automation และ mechanization (3) จํากัดการรับแรงงานต่างชาติทักษะต่ำ และ (4) เสริมสร้างความเข้มแข็งของความร่วมมือระหว่างอุตสาหกรรมและภาควิชาการ.
1957 เศรษฐกิจของมาเลเซียก็เติบโตขึ้น แล้วเริ่มเปลี่ยนจากการทำดีบุกกับยางพาราเป็นหลักไปเป็นทำอุตสาหกรรมที่หลากหลายและทันสมัยมากขึ้น แต่ก็ยังมีปัญหาใหญ่ที่คุกคามเศรษฐกิจคือ ปัญหาความขัดแย้งทางเชื้อชาติซึ่งเกิดปะทุขึ้นรุนแรงจนนำไปสู่จลาจลในเดือนพฤษภาคม ค. 1969 รัฐบาลซึ่งขณะนั้นนำโดยพรรคอัมโนจึงคิดนโยบายเศรษฐกิจใหม่ (New Economic Policy-NEP) ออกมาแก้ปัญหา นำออกมาใช้ครั้งแรกเมื่อปี ค. 1970 โดยเนื้อหาสำคัญคือ ให้สิทธิพิเศษแก่พวก "ภูมิบุตร" หรือพลเมืองเชื้อสายมลายูเช่น กำหนดสัดส่วนข้าราชการส่วนใหญ่ให้เป็นชาวมลายู ให้สิทธิการเข้าเรียน จัดแบ่งที่อยู่อาศัยและอสังหาริมทรัพย์เพื่อการพาณิชย์ให้แก่พลเมืองเชื้อสายมลายูก่อนพลเมืองเชื้อสายจีนหรืออินเดีย นโยบายดังกล่าวทำให้เศรษฐกิจของมาเลเซียดีขึ้น สัดส่วนผู้ถือหุ้นชาวมลายูในบริษัทต่างๆ เพิ่มขึ้น จนกระทั่งได้รับผลกระทบจากวิกฤติเศรษฐกิจเอเชีย (วิกฤติต้มยำกุ้ง) ระหว่างปี ค. 1997-1998 ที่ทำให้การถือหุ้นตกไปอยู่ในมือชาวต่างชาติ รวมทั้งชาวมลายูเองก็มักลงทุนเพื่อแสวงหาผลกำไรในระยะสั้น มีวัฒนธรรมการเล่นพวกพ้องที่เป็นผลมาจากนโยบายเศรษฐกิจชาตินิยม ช่วงนั้นมาเลเซียได้รู้วิธีการจัดการและกลยุทธ์ทางเศรษฐกิจ ซึ่งมีส่วนช่วยให้มาเลเซียปรับตัวได้ดีเมื่อเกิดวิกฤติเศรษฐกิจโลกอีกครั้งในปี ค.
โครงสร้าง ตั้งแต่สมัยอาณานิคม การส่งออกดีบุก ยางพารา และน้ำมันปาล์มก็เป็นตัวขับเคลื่อนเศรษฐกิจของประเทศมาเลเซียมาโดยตลอดเจ้าของธุรกิจส่วนใหญ่เป็นชาวจีน ได้รับการส่งเสริมจากรัฐบาลอาณานิคม รวมทั้งชาวยุโรปด้วย เมื่อถึงสมัยสงครามโลกครั้งที่ ๒ (ค. ศ. 1939-1945) ญี่ปุ่นยกพลขึ้นบกพร้อมควบคุมประเทศ อุตสาหกรรมดีบุก ยางพาราและนำมันปาล์มต่างซบเซาลง โดยเฉพาะอุตสาหกรรมยางพารายังต้องแข่งกันกับยางสังเคราะห์ที่เติบโตขึ้นในช่วงสงคราม อย่างไรก็ตามเมื่อสงครามสิ้นสุด ทั้งยางพาราและน้ำมันปาล์มก็กลับมาเป็นสินค้าส่งออกสำคัญ ยางธรรมชาติได้รับการพิสูจน์ว่าดีกว่ายางสังเคราะห์ แม้ว่าสวนยางจะประสบความยุ่งยากบ้างในช่วงที่มลายูประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในปี ค.
2006 ให้เป็นหน่วยงานกลางในการพัฒนาและส่งเสริมอุตสาหกรรมฮาลาล HDC ได้จัดทำ The Halal Industry Master Plan สำหรับปี ค. 2008 – 2020 โดยจัดแผนการดำเนินงานเป็น 3 ระยะได้แก่ – มุ่งเตรียมความพรอมให้มาเลเซียก้าวไปเป็นผู้นำในอุตสาหกรรมอาหารฮาลาล โดย HDC จะเป็นหน่วยงานหลักที่ช่วยส่งเสริม ผลักดัน และให้การสนับสนุนการค้า การลงทุนในอุตสาหกรรมฮาลาล และธุรกิจที่เกี่ยวข้อง – มุ่งเน้นความสนใจไปที่ธุรกิจส่วนประกอบอาหาร อาหารแปรรูป และเครื่องใช้ส่วนตัว ให้การพัฒนาคุณภาพ นวัตกรรมและการทำการตลาด – ระยะนี้จะเห็นความเปลี่ยนแปลงของอุตสาหกรรมฮาลาล จากระดับท้องถิ่นสู่ผู้นำในระดับสากล รวมถึงการก่อตั้งศูนย์วิจัย และพัฒนาเกี่ยวกับอุตสาหกรรมฮาลาล โดยระยะที่สามนี้วางแผนอยู่ในช่วงปี ค. 2015 – 2020 ทรัพยากรที่สำคัญ ยางพารา น้ำมันปาล์ม น้ำมันดิบ ก๊าซธรรมชาติ ไม้สัก อุตสาหกรรมหลัก อิเล็กทรอนิกส์ อุตสาหกรรมแปรรูปอาหาร สินค้าส่งออกที่สำคัญ ไม้ อุปกรณ์ไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ น้ำมันดิบ ก๊าซธรรมชาติเหลว ปิโตเลียม เฟอร์นิเจอร์ ยาง น้ำมันปาล์ม สินค้านำเข้าที่สำคัญ ชิ้นส่วนไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ เครื่องจักรอุตสาหกรรม สินค้าแปรรูป สินค้าอาหาร ตลาดส่งออกที่สำคัญ สหรัฐอเมริกา สิงคโปร์ ญี่ปุ่น จีน ไทย ฮ่องกง ตลาดนำเข้าที่สำคัญ ญี่ปุ่น จีน สิงคโปร์ สหรัฐอเมริกา ไต้หวัน ไทย ที่มา
รัฐและเอกชนเป็นเจ้าของปัจจัยการผลิต 2. ใช้กลไกราคาและการแข่งขันโดยเสรีแก้ปัญหาเศรษฐกิจ แต่รัฐสามารถแทรกแซงและวางแนวทางการดำเนินการทางเศรษฐกิจ ระบบเศรษฐกิจแบบผสม ข้อดีของระแบบเศรษฐกิจแบบผสม 1. เป็นระบบเศรษฐกิจที่ค่อนข้างมีความคล่องตัว ระบบเศรษฐกิจแบบผสม ข้อเสียของระบบเศรษฐกิจแบบผสม 1. การมีกำไรและระบบกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินอาจทำให้เกิดการเหลื่อมล้ำทางฐานะและรายได้ 2. การที่รัฐสามารถเข้าแทรกแซงตลาดโดยใช้กลไกรัฐอาจก่อให้เกิด 2. 1 ปัญหาการฉ้อราษฎร์บังหลวง 2. 2 ปัญหาเอกชนไม่กล้าลงทุนอย่างเต็มที่ เนื่องจากไม่แน่ใจในสถานการณ์ทางการเมือง และนโยบายของรัฐบาลซึ่งมีความผันผวนและเปลี่ยนแปลงได้ง่าย ระบบเศรษฐกิจแบบผสม ประเทศที่ใช้ระบบเศรษฐกิจแบบผสม ได้แก่ ไทย มาเลเซีย อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ บรูไน กัมพูชา พม่า ระบบเศรษฐกิจแบบผสม 1 2 3 ระบบเศรษฐกิจของประเทศสมาชิกอาเซียน ระบบเศรษฐกิจแบบสังคมนิยม ระบบเศรษฐกิจของประเทศสมาชิกอาเซียน ระบบเศรษฐกิจแบบทุนนิยม ระบบเศรษฐกิจของประเทศสมาชิกอาเซียน ระบบเศรษฐกิจแบบผสม ระบบเศรษฐกิจของประเทศสมาชิกอาเซียน ขอบคุณค่ะ ระบบเศรษฐกิจของประเทศสมาชิกอาเซียน
พิษน้ำท่วม ประเทสมาเลเซีย กระทบหนักระบบเศรษฐกิจโลก แต่ประชาชนไร้ที่อยู่
- เบ เน ฟิต คิ้ว คําราชาศัพท์
- การปฏิรูประบบสุขภาพของประเทศมาเลเซีย
- หนัง เกี่ยว กับ ชู้
- คิดว่าในอีกระยะ 10 ปีข้างหน้าประเทศไหนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จะเป็นประเทศรายได้สูงตามหลัง สิงคโปร์ และมาเลเซีย - Pantip
